Szlak przebiega przez pagórkowate tereny Pogórza Zachodniosudeckiego oraz przez mniej urozmaicone, silniej zalesione obszary Niziny Śląsko-Łużyckiej. Pod względem historycznym jest to wschodnia część Górnych Łużyc i zachodnie rejony Dolnego Śląska (dawne księstwo jaworskie i legnickie). Od XIV w. dzieje obu regionów biegły wspólnym torem w ramach Korony Królestwa Czech. Okres rozwoju przerwała tragiczna w skutkach wojna trzydziestoletnia (1618-1648). W 1635 r. Górne Łużyce zostały przez króla czeskiego Ferdynanda II zastawione książętom saskim Wettynom i coraz bardziej integrowały się z Saksonią. Górny Śląsk do zakończenia pierwszej wojny śląskiej w 1742 r. pozostawał częścią państwa czeskiego, potem przeszedł pod władanie brandenbursko-pruskich Hohenzollernów. Z tego okresu pochodzą najstarsze zachowane na opisywanym obszarze parki przypałacowe, zakładane w oparciu o geometryczny, regularny schemat. Założeniom o charakterze reprezentacyjnym towarzyszyły też ogrody użytkowe oraz oranżerie.

Od początku XIX w. na fali romantyzmu i mody przeniesionej z Anglii, zakładano niewielkie na ogół krajobrazowe parki przy rezydencjach. Z czasem, w ciągu XIX w. często powiększano je, adaptując łąki i lasy oraz tworząc polany i osie widokowe, integrujące parki z coraz bardziej w tej dobie docenianym krajobrazem. Przebudowywane w duchu klasycyzmu lub historyzmu wiejskie rezydencje przeważnie otaczane były parkami krajobrazowymi. Parki zakładano także w miastach albo pozbywających się dawnych fortyfikacji, albo też adaptujących tereny dawniej niezagospodarowane. Założenia te z czasem nabierały charakteru „salonu” danego ośrodka miejskiego, nasycano je pomnikami, reprezentacyjnymi budowlami, obiektami rekreacyjnymi. Podziwiano nie tylko sylwetki historycznych centrów miast, ale i fascynującą w tej dobie architekturę przemysłową, z którą parki miejskie często sąsiadowały. Od początku XX w. upowszechniała się nie tylko idea „miast-ogrodów” – nie tyle miast, co utopionych w zieleni osiedli – ale i przecinania stref zamieszkałych pasami zieleni („przezielenianie”).

Po 1945 r., gdy opisywany obszar wszedł w skład uzależnionego od ZSRR państwa polskiego, Bory Dolnośląskie (w istocie w większości leżące na terenie Łużyc) stały się w znacznej mierze ogromnym poligonem wojskowym, użytkowanym przeważnie przez wojska ZSRR. W tym czasie doszło do degradacji większości zabytków, w tym zwłaszcza pałaców i przypałacowych parków. Prywatyzowane w ostatnich latach, coraz częściej odzyskują coś z dawnego blasku. Samorządowe władze miast coraz większą dbałością otaczają też miejskie parki.

Główne obiekty na szlaku:

  1. Kostrzyna, zespół pałacowo-parkowy. Barokowy pałac wzniesiono w latach 1756-1757, prawdopodobnie wykorzystując pozostałości starszego dworu.  Przebudowy w XIX i XX wieku zatarły część cech stylowych, dalej jednak posiada on elementy architektonicznej świetności, m.in. portal z herbami inicjatorów budowy, ryzalit z loggią oraz dach czterospadowy z lukarnami. Wewnątrz zachowały się fragmenty dawnego wystroju – zdobione stropy oraz kominki. W skład kompleksu wchodzi również dawne założenie ogrodowe oraz folwark z XIX wieku.

 

  1. Zgorzelec, zespół parków miejskich. Park miejski im. A. Błachańca założony został pod koniec  XIX wieku. Dziś krajobrazowy charakter tego miejsca komplementują m.in. dwa stawy oraz Miejski Dom Kultury. Ważnym suplementem jego zachodniej części jest Skwer ks. J. Popiełuszki. Przedłużeniem parku miejskiego jest Park Nadnyski. Cechuje go mniejsza ingerencja w charakter miejscowych terenów zielonych. Powstały na początku XX wieku park jest zasobny w schodki i altany widokowe.

 

  1. Łagów, zespół dworski. Wzniesiony około 1581 roku renesansowy dwór przeszedł gruntowne remonty oraz przebudowanie, co zatarło relikty bastionów i elementy dekoracji sgraffitowej elewacji.  Obok dworu znajdują się budynki folwarczne oraz park krajobrazowy ze stawem powstały w XIX wieku.

 

  1. Gronów, zespół dworski. Historia powstania tego klasycystycznego dworu jest źródłem spekulacji. Został on wzniesiony prawdopodobnie przed 1786 r., choć inna hipoteza traktuje o roku 1801. Otaczają go zabytkowe tereny z XIX wieku – zabudowania gospodarcze wraz z aleją dębową i niewielki park krajobrazowy. Aktualnie dwór jest domem i atelier malarki Wandy Stokwisz.

 

  1. Lasów, zespół dworski. Renesansowy pałac powstał w XVI wieku. Od chwili jego konstrukcji przeszedł wiele modernizacji i zmian, został sprywatyzowany dopiero pod koniec XX-tego wieku. Dziś możemy podziwiać jego ostateczną formę – dwukondygnacyjnego budynku na planie litery „L”, z elewacjami artykułowanymi boniowaniem oraz portalem z około 1670 roku. Przed pałacem stoi klasycystyczna fontanna wokół której rozciąga się park zmodernizowany około 1881.

 

  1. Pieńsk, Park Miejski. Początki Parku Miejskiego w Pieńsku sięgają lat 70. XIX wieku, kiedy to powstał w miejscu dawnej cegielni i związanych z nią wyrobisk. Do czasów teraźniejszych zachował się on jedynie częściowo – niemalże całkowitemu zniszczeniu uległa mała architektura parku. Obecnie trwa rewitalizacja tych terenów.

 

  1. Kliczków, zespół pałacowy. Historia zamku w Kliczkowie sięga XII wieku, kiedy Piastowie śląscy wznieśli tu warownię graniczną. Sukcesywnie rozbudowywana stanowi jeden z najlepiej zachowanych kompleksów pałacowo-zamkowych na Śląsku. Aktualnie budynek z zewnątrz zdobią bogate neorenesansowe elewacje. Wnętrze pałacu obfituje w reprezentacyjne pomieszczenia – m.in. apartamenty, Salę Dworską, salę balową, bibliotekę. Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy ze stawem, w którego zachodniej części znajduje się „Pałacyk Wdowy” – dawna leśniczówka z około 1800 roku.

 

  1. Bolesławiec, Parki. Planty w Bolesławcu powstały w wyniku częściowej likwidacji obwarowań miejskich. Na przestrzeni lat powstałą promenadę wzbogacono o nowe drzewa oraz pomniki, m.in. pomnik Michaiła Kutuzowa. W zachowanych reliktach murów miejskich umieszczono renesansowe portale. Dopełnieniem założenia parkowego jest oddzielony ul. Sądową park otaczający budynek dawnego sądu z lat 1861-1864.

 

  1. Tomaszów Bolesławiecki, zespół pałacowy. Empirowy pałac został wniesiony w XVIII wieku, prawdopodobnie na miejscu dworu z XV w. Wraz ze zmieniającymi się właścicielami budynek przechodził liczne remonty. Dziś sylwetkę budowli zdobią m.in. akcentowane boniowaniem elewacje, balkonowy portyk w fasadzie i ryzality od południa. Po wschodniej stronie pałacu usytuowany jest dwór wybudowany w 1701 roku nakryty naczółkowym dachem i sygnaturką. Do zespołu przynależą również dwa budynki gospodarcze, obora i park z XIX w.

 

  1. Modła, zespół pałacowy. Pałac powstał w latach 1564-1567, po zmianie właścicieli był poddany gruntownym przebudowom kolejno w 1767 oraz 1869 roku. Pierwotnie w skład budowli wchodziły budynki mieszkalne z wieżyczkami w narożnikach. Kompleks zawierający również spichlerz, relikty parku i mauzoleum uległ dewastacji.

 

  1. Chocianów, zespół pałacowy. Początki pałacu w Chocianowie sięgają XIII wieku, kiedy to Bolko I Surowy wzniósł w tej lokalizacji zamek. Przez kolejne stulecia poddany był przebudowom, m.in. w XV, XVII i XVIII wieku. Finalnie stał się on budynkiem barokowym, podczas ostatniej przebudowy powiększono go również o park krajobrazowo-naturalistyczny, w którego skład wchodzą zachowane relikty rzeźb, aleje grabowe oraz basen. Obok pałacu powstały również wtedy dwie oficyny. W dniu dzisiejszym pałac jest własnością prywatną w stanie remontu, ogólnodostępny park ulega natomiast stopniowemu zatarciu.

 

  1. Niedźwiedzice, kompleks pałacowy. Obiekt powstał w 1866 roku. Został poddany odbudowie w końcu XX w. Pałac jest budynkiem dwuskrzydłowym wzbogaconym o wieżę, loggię i detal architektoniczny. Do zespołu przynależą również cztery oficyny, folwark, dom ogrodnika wykorzystywany niekiedy jako oranżeria, stajnia i dwie obory. Wokół rozpościera się również park krajobrazowy założony na przełomie XVIII i XIX wieku, w chwili teraźniejszej zaniedbany, porośnięty chwastami.
  1. Miłoradzice, park. Park w Miłoradzicach jest jedynie cieniem niegdysiejszego kompleksu pałacowego powstałego w latach 40. XIX wieku, którego elementy nie zachowały się do dnia dzisiejszego. W środkowej części parku znajdują się czytelne relikty mauzoleum grobowego, jednak można mówić o niemalże całkowitym jego zdziczeniu i dewastacji.