Według Kutznera w trakcie budowy pałacu, lub zaraz po jego wzniesieniu urządzono ogród ozdobny.
Niewątpliwie już 1863 r. istniał na wschód, południowy wschód i północny wschód od pałacu ogród o zarysie zbliżonym do trójkąta, wydzielony od północy ciekiem wodnym, a od południa drogami. Jedna poprowadzona była na nasypie, co oznacza, że już wówczas tworzono nowy układ wodny mający utrzymać w otoczeniu pałacu właściwe stosunki wodne. Główna droga dojazdowa do pałacu wiodła od północnego wschodu, od strony głównej ulicy wiejskiej, biegła prosto przez ciek wodny, fragment ogrodu i dalej — równolegle do osi pałacu. Sam wjazd na teren założenia flankowały dwa budynki o nieokreślonych funkcjach (oficyny dworskie?). Oba i towarzyszący im trzeci budynek usytuowano w rzędzie.
W latach ok. 1860–1890 przekształcono najbliższe otoczenie pałacu. Powiększono dziedziniec folwarczny o północno-wschodni fragment dawnego ogrodu, dając majdanowi gospodarczemu bardziej regularny, prostokątny obrys. Dawny podjazd do pałacu przedłużono w kierunku południowo zachodnim łącząc go z drogą obiegającą folwark i przechodzącą dalej w drogę polną. Południowo-zachodnią część dawnego ogrodu przeznaczono zapewne na cele użytkowe, i wygrodzono ją tynkowanym murem z bramą filarową. Główną część ogrodu urządzono jako krajobrazowy park, i na osi pałacu założono wydłużoną polanę z gęstym układem przeplatających się ścieżek oraz z nielicznymi nasadzeniami (świerkami, modrzewiami, lipami i dębami).
Urządzając park zespolono z nim jako drugą strefę, krajobrazową zalesiony obszar (z dwoma stawami południowym i wschodnim), przez który poprowadzono drogę spacerową. Wytyczono ją wzdłuż południowego brzegu wydłużonego stawu południowego oraz dalej po grobli pomiędzy oboma stawami. Drogę tę wyeksponowano szpalerem z różnych drzew liściastych, m.in. grabów, lip, klonów.
Ponadto przystosowano do celów rekreacyjnych pofałdowany teren na południowy wschód od folwarku, który około 1863 r. użytkowano różnie. Jego zachodnia część ożywiona malowniczymi formami skalnymi była zalesiona, a pozostała, wschodnia — zajęta przez pola. Urządzając ten obszar zbudowano na bazie starego układu polnych dróg nowy układ drożny zespolony z majdanem gospodarczym. W zalesionej, porośniętej naturalną buczyną partii tej części założenia wyeksponowano formy skalne i wbudowano w jedną ze skał piwniczkę- lodownię oraz dosadzono lipy. Zalesiono też dawne pola uprawne kształtując w otoczeniu zespołu pałacowo-parkowego zwarty masyw zieleni, tworzony m.in. przez dęby i robinie. Na pocz. lat 30. XX w. park udostępniono publiczności, a na terenie dawnego kamieniołomu wapienia założono parkowy staw, kąpielisko. W 1905 r. park miał powierzchnię 7 ha, a w r. 1921 — 9 ha. Po 1945 r. park uległ znacznemu zniszczeniu, zwłaszcza że w latach 80. i 90. XX w. dokonano dwóch nielegalnych wycinek drzew. Prace porządkowe na terenie parku przeprowadzono w r. 1997.
Obecnie układ właściwego parku został zniekształcony ze względu na samosiewy złożone z wiązów, jesionów, klonów, dębów, topól, osik i olsz, które utworzyły dwa graniczne masywy polany. Samosiewy zagęściły też leśny drzewostan w obu krajobrazowych strefach parku. Tu zachowały się drogi spacerowe. Z obu stawów istnieje dziś tylko staw południowy, a wschodni zarastają drzewa.
