W pochodzącym z epoki lodowcowej „pojemniku na piasek do posypki“, w trόjstyku Brandenburgii, Saksonii i Polski, leży Łuk Mużakowa – element krajobrazu przypominający kształtem wielką podkowę. Jego zachodnia część znajduje się w Niemczech (w Brandenburgii i Saksonii), a jego wschodnia w polskim wojewόdztwie lubuskim. Łuk Mużakowa jest bardzo pięknie ukształtowaną pod względem krajobrazowym moreną czołową spiętrzoną, niejako odciskiem stopy lodowca epoki lodowej. Jest najlepiej zbadaną moreną czołową spiętrzoną w pόłnocnej Europie Środkowej. Wraz z powstaniem w polowie XIX w. sieci kolejowej ukształtował się zwarty obraz struktury przemysłowej, złożonej z uwarunkowanych geologicznie, rodzimych branż węgla brunatnego, szklarskiej, ceramicznej, papierniczej i tekstylnej. Zaopatrzenie w paliwo było sprawą egzystencjalną dla tych gałęzi przemysłu. Wraz z otwarciem kopalni Julius koło Wolfshain w roku 1843 zapoczątkowano historię wydobycia węgla brunatnego na Łuku Mużakowskim. Powodem było rosnące zapotrzebowanie na paliwo w fabrykach sukienniczych, hutach szkła i cegielniach w regionie. Wydobycie miało miejsce przede wszystkim pod ziemią, a w przypadku korzystnych warunkόw składowania metodą odkrywkową. W ciągu 130 lat historii wydobycia węgla brunatnego na obszarze Łuku Mużakowa istniało ponad sześćdziesiąt kopalni i pόl eksploatacji gόrniczej. Od 1843 r. rozwinęło sie wiele gałęzi przemysłu. Oprόcz zakładόw kopalnianych i fabryk brykietόw powstały m.in. huty szkła, cegielnie, a w pobliskich miastach duże fabryki sukiennicze. Możliwe jest zwiedzania geoparku z przewodnikiem.
