Cmentarzysko kurhanowe w Białogórzu składa się z dwóch skupisk kurhanów ziemnych. Pierwsze skupisko zlokalizowane jest w północno-zachodniej części stanowiska archeologicznego i składa się z około 30 kurhanów ziemnych. Drugie skupisko grupuje się w południowo-wschodniej części stanowiska archeologicznego i liczy około 170 kopców.
Stanowisko to znane było już przed 1945 r. Wielokrotnie je badano, po raz pierwszy w 1929 i 1935 r., później także w latach 1960-1979. Łącznie na cmentarzysku wyeksplorowanych zostało 27 mogił, z czego 3 w okresie przedwojennym. W trakcie ostatniej i najlepiej udokumentowanej kampanii wykopaliskowej kierowanej przez mgr H. Śledzik-Kamińską wykonano plan sytuacyjno-wysokościowy nekropoli wraz z inwentaryzacją mogił, oraz wyeksplorowano 4 kurhany.
Analiza uzyskanych informacji pozwoliła ustalić, że cmentarzysko funkcjonowało od IX do XI wieku. Niewielkie kopce miały kształt owalny lub kolisty, otoczone były dodatkowo rowem. Ich średnice u podstawy wahały się od 3 do 9 m, a zachowana wysokość zwykle wynosiła około 1 m (zdarzały się mogiły niemal zniszczone, o wysokości nie przekraczającej 35 cm, a najwyższe mierzyły nawet 1,5 m). Wewnątrz niektórych kurhanów odkryto czworoboczne konstrukcje drewniane lub kręgi kamienne, sporadycznie też spalone szczątki kostne. Zaobserwowano znaczną różnorodność obrządku pogrzebowego, jednak tak jak na innych podobnych cmentarzyskach z tego okresu, większość pochówków miała charakter nakurhanowy (spalone na stosie szczątki zmarłego w naczyniu lub niewielkiej jamie umieszczano na szczycie usypanego wcześniej kopca). Kurhan budowano z ziemi zebranej z otaczającego terenu – powstawał w ten sposób dookolny rów. Zmarłych kremowano w innym miejscu, a na nekropolę przynoszono wybrane ze stosu spalone szczątki wraz z niewielką ilością resztek stosu, zachowanych do dziś w formie śladów spalenizny. Ubogie wyposażenie grobowe stanowiły naczynia gliniane, znaleziono także pojedyncze noże, ostrogi, topór żelazny oraz paciorki szklane.
Cmentarzysko kurhanowe w Białogórzu jest jednym z największych tego typu obiektów w Europie Środkowej. Ten cenny zabytek archeologiczny o zachowanej formie krajobrazowej, związany z osadnictwem wczesnośredniowiecznym, jest wyłączony z wszelkiej działalności inwestycyjnej.
